Կա մեր բազմաթիվ մեղքերի ևս մեկ աղբյուր, որից առաջանում են մեր ջղայնությունն ու բորբոքվածությունը. դա մեր անհամբերությունն է:

Առաջին մարդկանց դրախտային կյանքից մինչև այսօր բազմալեզու ու բազմաբառ մարդկության պատմության և ամեն մի անհատի կենսագրության առանցքային իրողությունը բնորոշող բառը փրկությունն է:

Սա աշխարհագրական գիտությունների դոկտոր, կենսաբանական գիտությունների թեկնածու, «Հանուն կայուն մարդկային զարգացման ասոցիացիա» ՀԿ-ի նախագահ և ՄԱԿ-ի փորձագետ Կարինե Դանիելյանի պատմածն է այն մասին, որ Հայաստանում 1988 թ. երկրաշարժից հետո մի քանի բնակարանների պատերին անբացատրելի պատկերներ են հայտնվել:

Ապրիլի 17-ը Հովհաննես Իմաստասեր կաթողիկոսի հիշատակի օրն էր: Իսկ դա նշանակում է, որ ուխտագնացություն էր կատարվելու դեպի Արդվու Սուրբ Հովհաննես եկեղեցի, ուր թաղված է նա: Այս տարին բացառություն չէր, առավել ևս այն շարունակում էր մնալ հոբելյանական, քանի որ սկզբունքորեն եզրափակվում էին նրա գահակալության 1300-ամյակին նվիրված միջոցառումները, որոնք ողջ տարվա ընթացքում անցկացնում էր թեմը` Մայր աթոռ սուրբ Էջմիածնի, Լոռու մարզպետարանի, Օձունի գյուղապետարանի (Արդվին այս տարածքում է), «Լոռվա ձոր» հայրենակցական միության և այլ համագործակցողների հետ:

Ղպտի ուղղափառ եկեղեցու ժամանակակից սրբակյացներից է Թամավ Իրենը (Էրեն, Իրենա): Նա եղել է Սբ Մերկերիոս վանքի մայրապետը: Նրա կյանքում կատարվել են բազմաթիվ հրաշքներ, թեև ունեցել է դժվարին կյանք և մշտապես պայքարի մեջ է եղել տարբեր հիվանդությունների դեմ:

Մենք բոլորս ուղղակի մխրճվել և սուզվել ենք ուրիշներին դատելու այս պղտոր ճահճի մեջ: ՈՒմ ասես և ինչի համար ասես չենք դատում` Տիրոջ իշխանությունը հափշտակելով, մոռանում ենք Նրա պատվիրանը. «Մի՛ դատեք, որպեսզի չդատվեք»:

Ապրիլի 14-ին Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում հանդիպել է ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանի և առաջին տիկին Նունե Սարգսյանի հետ:

ՈՒ՞ր ենք ուզում գնալ, երբ մեր անցյալը չգիտենք, երբ մեր սրբերին, հոգևոր հայրերին գրեթե չենք ճանաչում, շատերին ընդհանրապես չենք ճանաչում, չգիտենք նրանց մասին, չենք հարգում նրանց հիշատակը, անծանոթ լինելով նաև նրանց ավանդածին, այդ անգնահատելի ժառանգությունից համապատասխան հետևություններ չենք կատարում: Այդպիսի ճանապարհը մեզ հաստատ տաճար չի տանելու:

20-րդ դարում ապրել է ազգությամբ սերբ սրբակյաց հոգևոր հայրերից մեկը` ԹԱԴԵՈՍ վարդապետ ՎԻՏՈՎՆԻՑԿԻՆ: Նա պատմում է, որ երբ տասնութ տարեկան էր, մտածում էր կյանքի իմաստի մասին և ցանկություն ուներ վանք գնալու` ամբողջովին Աստծուն ծառայելու համար:

Այս բառը այնքա՜ն անձկալի է յուրաքանչյուրիս սրտին, ու այնքա՜ն քիչ ենք լսում մեր շրջապատում, քանի որ դրա հակառակ խորհուրդը գույժն է, որ ամեն օր ենք լսում աշխարհի տարբեր ծայրերից. հեռուստատեսային լուրերը մեզ վկա։